(Retrato de Aurora antes e despois do sono)Aurora, así me puxeron cando nacín, un fermoso día de principios de outono, xusto cando as follas das árbores comezaban a caer. A caída da folla foi coma un prexaxio dunha caída persoal que unicamente ía comezar ao me poñer ese nome tan gris, cacofónico e incómodo de pronunciar, un pouco coma min, que son tamén dada ás complicacións. Pois ben, como dicía, nese día fatídico, a miña fada madriña, afeizoada á maxia, sentou no salón do palacio cos meus pais e non se lle ocorreu outra cousa que facer vaticinios e dar consellos que ninguén lle pedira. Haiche moita xente así, que gosta de opinar gratuitamente . Eu creo que este mal tan estendido debe ser causado por carencias afectivas na infancia que suscitan un desexo de facerse notar, como para sentirse presentes nos corazóns alleos. Tolerías emocionais en todo caso que dalgún modo estaban a provocar na miña fada madriña unha locuacidade compulsiva en relación co desastre. Vaia, que parecía que se propuxera aguarlle a festa a todos os presentes nun día que debería ter sido glorioso pois eu era a primeira filla dos meus pais tras uns dez anos de conatos de embarazo. No que a predicción se refire, a voz desta estúpida fada madriña que teño sonou ultraterreal( ideal para prediccións catastróficas), suliñada por unha chea de significantes que máis ou menos daban como resultado a mensaxe seguinte: A VOSA FILLA PINCHARÁSE CUN ALFINETE DOURADO E CAERÁ NUN SONO PROFUNDO QUE DURARÁ CEN ANOS. UNICAMENTE ESPERTARÁ SE UN PRÍNCIPE FERMOSÍSIMO DECIDE BICALA NOS PES.
Que che parece? Será filla de puta? Cen anos durmindo e esperando un principiño plasta e cursi cando eu o que desexaría é que viñese a fada do lago, unha tipa loira moi atractiva cuns beizos vermellos marabillosos... E para rematar de fastidiar a cousa o alambicado prícipiño tería que bicarme nos pes que os teño cheos de xoanetes... Levábaa clara. A min nos pes non che me bicou endexamais ninguén nin creo que o fagan nunca. Ao ir medrando, a ameaza do sono pesaba sobre min como unha espada de Damocles así que, para evitar caer rendida no leito como unha parva, decidín tomar precoaucións: en primeiro lugar fíxenme cunhas herbas que estaban nos aposentos da miña nai e grazas a elas mantiven o estado de alerta día e noite, para non pincharme e gañar tempo porque iso de durmir cen anos calquera o resiste pois o máis probable é que morrera sen enterarme de nada. Un par de semanas despois de tomar as herbas famosas decidín porme en contacto coa FADAQUENDEXAMAISREMATA , unha experta no contorno facial, estiramentos da pel e masaxes corporais. Tiña que estar lista para o peor, o sedentarismo provocaríame esa pel de laranxa horrible que ten Brancaneves por estar como morta sen moverse ata que chegou o príncipe... Non ,non non. Eu debía evitar todo iso. Son coñecida como a Bela Durminte¡ Como ía estar fea? Sen pensalo nin un minuto puxen en marcha todo un sistema de ventas por catálogo con pergamiños do mellorciño mailos debuxos dun xoglar que temos na corte, Edelmiro Leviatán. Ao cabo dunhas semanas recibín ás agochadas dos chambeláns unha ducia de compradores que viñan todos vestidos de sacerdotes. Eu dicía que buscaba un confesor ideal que me dera repouso e paz espiritual para os meus cen anos durmindo. Colou sen problema e puiden vendelo todo: as mazairas do meu avó, o xardín das marabillas e o val enteiro, con veciños e todo. Que contenta estaba¡ Contratei un servizo de perruquería, tres masaxistas(dous deles aínda non naceran), catro paquetes de ungüentos para a celulite, algas ao por maior e eu que sei... todas esas cousas que unha sabe que precisa para estar ben. Nada máis. Polo que respecta a absurda da miña fada madriña envieille uns tipos que lle roubaron a variña máxica e xa non pode adiviñar absolutamente nada. Hai xente que é mellor que estea caladiña. Cando chegou o día do pinchazo, a FADAQUENDEXAMAISREMATA díxome: Non esteas preocupada, nestes cen anos terás os sonos felices que contrataches, e todo o frío polar que mercaches encherá o teu aposento. Permanecerás intacta Aurora e non te arrepintas de nada porque ti o mereces ¡ Para iso o paguei lista, pensei eu, e creo que este foi un dos meus últimos pensamentos claros porque ao pouco tempo debínme pinchar co devandito alfinete dourado e adeus consciencia consciente... Todo o tempo que pasei durmida é para min coma unha longa paréntese da que non teño a percepción temporal xusta. Quero dicir que eu sentín, ao espertar, que durmira só unha noite pero xa pasaran ben os cen anos. Fun correndo ao espello e alí estaba, fermosa como unha flor, chea de vitalidade e enerxía. Non envellecera nada¡ Iso si, o príncipe que me bicou nos pes era feísimo, a fada do lago xa non vivía no val e os meus pais e a miña familia desapareceran da face da terra. Porén, aínda quedaba alguén, a miña fada madriña, máis vella que unha uva pasa, fea e torpe, como xa non tiña a variña máxica.... Eu estou soa, sen amigos, nin familia, nin casa... Pero sigo sendo fermosa, radiante coma unha avelaíña. Iso é o que importa.
(A fada madriña cen anos despois na casa da familia coa que vive)
Velaiquí tedes aos seus amigos
Durmir cen anos e facerse vello sucede todo a un tempo, por iso, se vedes un froito fermoso, non o pensedes, collédeo; pero, elexide ben. Non é sempre máis fermoso o que mellor aspecto ten...
