mardi, octobre 29, 2013

CANTOS DE MALDIZER






CANTO V

... e el foi que o paseo por aquela insólita espiña-incrustada na tráquea-virou nunha especie de danza estraña: completamente enferma de delicadeza. todos os movementos do noso ir e vir-profundamente obsesivo-inducen dalgún xeito á decadencia. decaer é torcerse-desvíar o centro de gravidade: baixalo moi abaixo e deixalo alí-estendido como se for un tapiz vello.

cando me pasaches o correverás-fixen del un entretemento: trasladei nese obxecto as emocións máis sorprendentes-envieinas nun suspiro-coma quen manda cartas de amor dun extremo ao outro do universo. efectivamente-houbo un tempo en que ser e amar constituían un fluído densísimo. podía percorrer milleiros de quilómetros dunha alma a outra sen fatiga. pero algo sucedeu que agora non lembro-algo certamente triste e terríbel.

...e volveu do outro lado da espiña-do extremo norte desa corda fina-a pequenos saltos. pisou-finalmente-as entrañas do tempo-coma se o culpase de algo. o secuestro daquel lugar lamacento-confinado a tan gran desastre ocupaba demasiado espazo na súa particular tristeza insomne.

miña delicada criatura-as bestas afogaron nas lindes da ucronía. agora-en circunstancias tan penosas-o tempo cómeos polos pés. e que os trague enteiros se fai falla!






Aucun commentaire: